account_circle
ไม่กี่วันต่อมา พายุลูกที่ 2 ก็เข้ามา
วันหนึ่ง เมื่อคุณพ่อกลับมาถึงบ้าน คุณพ่อได้พบสภาพบ้านเหมือนกับสึนามิถล่ม ข้าวของ เฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายกระจัดกระจายเต็มบ้าน และสิ่งที่น่าตกใจมากกว่า คือภาพลูกชายที่กำลังนั่งเอาเศษกระจกที่แตก กรีดเนื้อที่น่องของตัวเอง ตอนนั้นคุณพ่อเข้าไปเขย่าตัวลูก ตัวของเขาสั่นมาก
คุณพ่อถามเขาว่าเป็นอะไร มีใครทำอะไรหรือเปล่า ทำไมทำแบบนี้ ลูกชายตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นมากว่า เขาหาของไม่เจอ หามานานแล้ว แต่ยังหาไม่เจอ รู้สึกหงุดหงิด คุณพ่อจึงปลอบใจว่าไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร ด้วยความที่เป็นห่วงลูก คุณพ่อจึงจะพาเขาไปส่งโรงพยาบาล แต่เขาสะบัดมือ แล้วบอกว่าไม่ไป เขาไม่อยากไป เขายืนกราน คุณพ่อไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเรียกคุณแม่ของเขาให้มาช่วยจัดการพูดคุยกับลูก และทำแผลให้ลูก
เมื่อคุณแม่ทำแผลเสร็จ คุณพ่อเริ่มประสาทเสียกับเหตุผลที่ลูกชายทำร้ายตัวเอง เริ่มรู้สึกผิดกับแม่บ้านที่คุณพ่อไล่ออก ใจหนึ่งก็อยากดุลูก แต่ก็ทำไม่ลง จึงพยายามถามว่าเขากำลังหาอะไร เดี๋ยวช่วยหา ทันใดนั้นเขาก็โมโห ตะคอกใส่คุณพ่อว่าไม่ต้องมายุ่งกับของๆ เขา คุณพ่อเริ่มรู้สึกว่าผิดปกติมากๆ
เมื่อคุณแม่เห็นแบบนั้น ก็พูดขึ้นมาว่า ถ้ามีปัญหาอะไรที่ไม่อยากให้พ่อแม่รับรู้ ลองไปคุยกับคุณหมอดูไหมลูก คุณหมอเขาเก่ง น่าจะแนะนำอะไรลูกได้ ทันใดนั้นลูกชายก็หันมามองหน้าคุณแม่ ตาเขียว แล้วพูดว่า “แม่หาว่าผมบ้าเหรอ!?” ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่หันมามองหน้ากัน รู้สึกเหมือนคนๆ นี้ไม่ใช่ลูกเลย คุณพ่อไม่เคยเห็นลูกเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงพยายามอธิบายให้ลูกฟังว่าคุณแม่ไม่ได้หมายความแบบนั้น แม่แค่คิดว่าปัญหาบางอย่างคนๆ เดียวอาจหาทางออกไม่ได้ ต้องช่วยกัน แล้วลูกชายก็ตอบว่า ไม่มีใครช่วยได้ เขาต้องช่วยตัวเอง แล้วก็ร้องไห้ ร้องไห้เหมือนเด็กเล็กๆ ซึ่งนานมากแล้วที่คุณพ่อไม่เคยเห็นลูกชายร้องไห้ คุณพ่อได้แต่ปลอบลูกว่าพ่อแม่อยู่นี่ ไม่ต้องกลัว
เลี้ยงลูกให้ เก่ง ดี มีสุข ไปกับเรา คลิกติดตามที่