account_circleเคยอ่านเจอที่ไหนสักแห่งเมื่อนานมาแล้ว นานจนจำไม่ได้นั่นแหละครับ เขาเขียนไว้ว่า
‘จงเรียนรู้ให้เหมือนเด็ก ที่สนุกตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว’
ตั้งแต่เจ้าปูนปั้นเริ่มเดินได้ ผมจึงเพิ่งจะได้เรียนรู้จากเจ้าปูนปั้นว่า ที่บ้านของผมเต็มไปด้วยของเล่นทั้งนั้นเลย ของที่เราเคยเห็นว่าใช้ทำงานโน่น ทำงานนี่ แต่จากสายตาเจ้าปูนปั้น เขาไม่เคยเห็นในแบบเราเสียเลย เด็กมีมุมมองที่ผู้ใหญ่อย่างเราหลงลืมไปแล้ว เจ้าปูนปั้นทำให้ผมคิดถึงสิ่งที่เจ้าชายน้อยพูดไว้ว่า
‘Grown-ups never understand anything for themselves, and it is tiresome for children to be always and forever explaining things to them.’
ที่ผมเคยเล่าไปแล้วอย่างพัดลมตั้งพื้นตัวสูงก็กลายเป็นพาหนะอะไรสักอย่างให้เจ้าปูนปั้นไว้ขับเคลื่อน บรึ้นๆ (ลองอ่านตอนที่ชื่อ ‘ก้าวแรกของเจ้า พ่อเฝ้ามอง’ นะครับ)
เครื่องดูดฝุ่น เป็นของเล่นแสนสนุกของเจ้าปูนปั้น ทุกตอนเช้าวันเสาร์ ป้าฟ้าจะเข้ามาทำความสะอาดบ้านของเรา ซึ่งเราก็จะได้เห็นเจ้าปูนปั้นมองตามป้าฟ้า เวลาป้าฟ้า เดินทำงานในบ้านไปๆมาๆ และ ช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นของเจ้าปูนปั้นก็มาถึง เมื่อป้าฟ้าลากเอาเครื่องดูดฝุ่นออกมา และนั่นก็ได้เวลาที่เจ้าปูนปั้นจะเดินพรวดเข้าไปหา ส่งเสียงอ้อแอ้และส่งยิ้มทักทายป้าฟ้า เหมือนจะขอบคุณที่ป้าฟ้าเอาของเล่นมาให้เล่น ท่าทางที่เวลาเจ้าปูนปั้นเล่นเครื่องดูดฝุ่น ผมเดาว่าเขาคงเห็นเป็นรถเด็กเล่นคันโต เพราะนอกจากจะวิ่งได้แล้ว เสียงครางหึ่งๆของเครื่องดูดฝุ่นน่าจะเร้าใจเจ้าตัวป่วนไม่ใช่น้อย ส่วนเครื่องมือทำความสะอาดแบบไม่ต้องใช้ไฟฟ้า อย่างไม้กวาดและที่ตักผงก็เป็นของน่าสนุกของเจ้าปูนปั้นเช่นกัน
ของเล่นโปรดอีกอย่างหนึ่ง ที่สร้างรอยยิ้มให้ใครต่อใครเวลาเห็นก็คือ รถเข็นสนามบิน และรถเข็น supermarket นั่นเอง แต่เจ้าปูนปั้นไม่ได้ไปนั่งในนั้นเหมือนเด็กคนอื่นๆ หรอกนะครับ แต่จะเข็นไปทั่ว แม้รถเข็นคันบะเริ่มเมื่อเทียบกับเจ้าปูนปั้น แต่เจ้าตัวยุ่งก็ไม่ได้หวั่น แต่จะเข็นไปแบบเอาจริงเอาจังด้วยแววตาที่สนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
อ้อ! รถเข็นเด็ก ก็ไม่ได้มีไว้ให้เด็กนั่งเสมอไปหรอกนะครับ เพราะสำหรับเจ้าปูนปั้น รถเข็นเด็ก บางทีก็มีไว้ให้ เด็กเข็น ส่วนในรถเข็นเราก็ไว้วางของแทนซะเลย ลองดูคลิปน่ารักๆนะครับ เคยมีครั้งหนึ่งมีชาวต่างชาติเดินมาขอถ่ายคลิปไปดูเล่นด้วยครับ (มี 3 คลิปครับ >> 1 2 3)
ปูนปั้นกับผม เรารู้จักกันมาปีกว่าๆ แล้วล่ะครับ ยิ่งรู้จักกันนานขึ้น ยิ่งเราอยู่ด้วยกันนานขึ้น ผมก็ยิ่งไม่แน่ใจทุกวันที่เราอยู่ด้วยกัน ผมเป็นคนสอนเขา หรือ เขาเป็นคนที่สอนผมกันแน่ เพราะผมได้เรียนรู้และรับรู้ความสุขจากรอยยิ้มที่ปูนปั้นมีให้ได้ทุกวัน เหมือนเขาสอนผมอยู่ว่า ‘ปะป๊าครับ ยิ้มและหัวเราะกับทุกเรื่องให้เหมือนผมสิครับ’
ส่วนประโยคที่ว่า ‘จงเรียนรู้ให้เหมือนเด็ก ที่สนุกตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว’
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าอ่านมาจากที่ไหน … แต่ ถ้าคุณถามผมตอนนี้ว่าใครสอนความหมายของประโยคนั้นให้ผม … คุณรู้ ใช่มั้ยครับว่า ผมกำลังจะตอบชื่อใคร ..
ติดตามเพจน้องปูนปั้นได้ที่ https://www.facebook.com/Poonpun.Poonpoon
บทความโดย: บรรทัดที่สิบเอ็ด (พ่อเอก-จิรัฏฐ์ สิริเฉลิมพงศ์)