ตุ๊กตาตัวโปรดของลูก…สำคัญเสมอ
ครอบครัวเล็ก ๆ ของเราไปไหนเราจะไปด้วยกัน 3 คน ส่วนพี่แพรวนั้นอยู่กับคุณตาคุณยายจึงไม่ได้ร่วมก๊วนไปด้วยกัน พ่อนกกลับมารับบทคุณพ่อ Full Time ได้ 2-3 เดือนแล้ว คุณสามีบอกเสมอว่า “ลูกได้จะความแกร่งจากผม และจะได้ความอ่อนโยนจากคุณ”
มัดหวายเป็นเด็กที่มีความอดทนต่อความเจ็บปวดสูงมาก ถ้าไม่เจ็บจริงๆ จะไม่ร้องไห้ และถึงร้องก็ร้องแป๊บเดียว อีกมุมหนึ่งมัดหวายก็มีความเป็นผู้หญิงอยู่ในตัว เมื่อใดที่พ่อนกนอนป่วย น้องหวายจะเดินไปถามว่า “เป็นอะไรมากมั้ย” พร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้พ่อ “พ่อไปหาหมอมั้ย ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย” ทำให้ชายแกร่งอย่างพ่อนกน้ำตาคลอเลยทีเดียว ทุกอย่างที่ออกมาจากตัวของเด็กน้อยย่อมสะท้อนมาจากผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิดนั่นเอง ซึ่งมัดหวายมีแต่พ่อนกกับแม่นุก ทุกอย่างในตัวของเธอจึงมาจากพ่อกับแม่
วันหนึ่งช่วงที่แม่นุกยังไม่ได้ทำงาน และมีนัดไปสมัครงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่คนละจังหวัด เราก็เดินทางกันเป็นแพ็ค มัดหวายขอพาตุ๊กตาหมีตัวโปรดไปด้วย พ่อนกกับมัดหวายและเจ้าหมีนั่งรอ เล่นรอ ทานขนมรอ ระหว่างที่แม่นุกสมัครและสัมภาษณ์งาน ใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมง แม่นุกออกจากห้องสัมภาษณ์ 2 พ่อลูกก็รออยู่หน้าห้อง แม่นุกชวนลูกไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่เห็นเจ้าหมี “อ้าว…แล้วหมีล่ะลูก” เจ้าของรีบตอบทันที “อยู่ในรถ” หลังจากนั้นเราเดินทางกลับ กว่าจะถึงบ้านก็ดึกแล้ว “พ่อหมีของลูกล่ะ” แม่นุกถามขณะขนของลงจากรถ พ่อนกหน้าเสีย “ลืมอยู่ที่เก้าอี้ตอนกินไอติม” แม่นุกงง “อ้าว ถามลูกแล้วลูกบอกว่าอยู่ในรถ” พ่อนกยิ่งงงกว่า “ไม่อยู่ จะอยู่ในรถได้ยังไง ไม่ได้กลับมาที่รถเลย” อ้าว…..แม่หวายหลงแล้ว ตุ๊กตาหมีตัวโปรดลืมอยู่ที่ร้านอาหารในโรงพยาบาล แม่นุกโทรศัพท์กลับไปถามแต่ห้องอาหารปิดทำการเสียแล้ว วันรุ่งขึ้นแม่นุกโทร.กลับไปอีกครั้ง แม่บ้านในห้องอาหารเก็บไว้ให้ที่พนักงานเก็บเงิน “ขอโทษนะคะ พี่รบกวนนิดหมีตัวนี้เป็นตุ๊กตาตัวโปรดของลูกสาว พี่เดินทางกลับต่างจังหวัดแล้ว และไม่ทราบว่าจะได้กลับไปรับคืนเมื่อไหร่ อาจจะอีก 2 สัปดาห์ หรือ เดือนหน้า รบกวนช่วยเก็บไปให้ได้ไหมคะ” เสียงปลายสายรับปากว่าจะเก็บรักษาไว้ให้
1 เดือนผ่านไป แม่นุกได้งานในจังหวัดนั้นแต่คนละโรงพยาบาล และอยู่คนละฝั่งเมือง จึงยังไม่ได้กลับไปรับเจ้าหมี แต่ทุกครั้งที่มัดหวายเห็นรูปของเธอที่ถ่ายคู่กับเจ้าหมี เธอจะบอกว่า “หวายจะกลับไปรับหมีที่ร้านไอติม” กว่าครอบครัวเราจะได้กลับไปรับเจ้าหมีก็เข้าเดือนที่ 2 ต้องขอบคุณในน้ำใจของพนักงานของโรงพยาบาลนั้นที่เก็บรักษาตุ๊กตาธรรมดา ๆไว้ให้ แต่เรื่องธรรมดาของผู้ใหญ่ เป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับเด็ก ทันทีไปรับเจ้าหมีมามัดหวายอุ้มเจ้าหมีไม่วาง “อ้าว กลับมาแล้วเหรอ” เธอถามเจ้าหมี
ภาพ : shutterstock