บทเรียนดีๆ ที่พ่อกอล์ฟได้เรียนรู้จากการที่ ไม่มีเวลาให้ลูก

ฝากเป็นข้อคิดให้กับพ่อแม่ที่มัก ไม่มีเวลาให้ลูก เพราะอาจจะด้วยเหตุผลคุ้นหูคือ ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงิน แต่คุณพ่อคุณแม่ลองกลับมาคิดแทนลูกหรือไม่ว่า? สิ่งที่ลูกต้องการอย่างแท้จริงนั้น อาจเป็นเพียงแค่ “เวลา” ที่พ่อแม่ได้เล่นกับเขา แค่นั้นก็ได้

ไม่มีเวลาให้ลูก

แม้ว่าทุกคนจะมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันอย่างที่ใครๆก็มักจะพูด แต่การจัดสรรเวลาของแต่ละคนนั้นย่อมไม่เท่ากันแน่นอน แต่ละคนให้เวลากับแต่ละสิ่งไม่เหมือนกัน พ่อแม่หลายคนทุ่มเทเวลาให้กับการทำงานอย่างหนัก เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว จนบางครั้งเวลาที่จะอยู่กับลูก เล่นกับลูกแทบจะไม่มี หรือหนักกว่านั้นก็อาจจะแทบไม่ได้เห็นหน้าลูก

เช่นเดียวกับศิลปินฮิปฮอปร่างใหญ่ กอล์ฟ ฟักกลิ้งฮีโร่ ที่มักจะมีเรื่องราวและข้อคิดดีๆมากฝากคุณพ่อคุณแม่ จนกลายเป็นไอดอลของพ่อแม่หลายท่าน บ่อยครั้งที่พ่อกอล์ฟมักพูดว่า “ไม่ใช่แค่เราสอนลูก แต่ลูกเป็นฝ่ายสอนเรามากกว่า เราต้องรู้จักเปิดใจให้ลูกเป็นฝ่ายสอนเราบ้าง” ซึ่งครั้งนี้พ่อกอล์ฟก็ได้เรียนรู้ ข้อคิดดีๆที่ได้จากลูกสาว น้องชูใจอีกครั้ง เมื่อพ่อ ไม่มีเวลาให้ลูก

“งานเยอะ ไม่ได้อยู่บ้านหลายวัน ตื่นมากินข้าวแล้วก็ต้องรีบออกไปทำงาน กลับบ้านมาลูกเมียก็หลับหมด เจอแต่แมวรอรับกลับบ้าน วนลูปแบบนี้ทุกวันตั้งแต่ ม.ค.

เมื่อคืนชูใจวิดีโอคอลมาขณะผมอยู่บนรถ จะว่าไปพักนี้ผมเห็นหน้าลูกผ่านหน้าจอโทรศัพท์มากกว่าหน้าจริงๆเสียอีก ลูกคอลมางอแงอยากให้ผมกลับบ้าน ถามผมว่าทำไมป๊ะป๋าต้องไปทำงาน ทำไมไม่กลับบ้านมาหาหนู

ผมตอบลูกว่า..บ้านเราต้องใช้เงิน ผ่อนบ้านหลังนี้หมด ป๊ะป๋าจะได้ไปซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ มีพื้นที่ให้หนูเลี้ยงหมาตัวโตๆ

“เราเลี้ยงหมาตัวเล็กๆก็ได้” ชูใจบอกผมเสียงเว้าวอน เธอคงหมายถึงอยู่หลังนี้ แล้วเลี้ยงหมาตัวขนาดพอดีกับบ้านก็พอแล้ว

ผมต้องลงรถไปร้องเพลงพอดี เลยขอวาง กลับไปลูกก็หลับแล้วเหมือนเดิม ไม่มีโอกาสได้คุยต่อ อยากอธิบายลูกว่าป๊ะป๋าหาเงินก็

เพื่ออนาคตของหนู ความมั่นคงของหนู หนูจะได้มีเงินเก็บไปเรียนสูงๆ เดินทางไกลๆไปเห็นโลกกว้างๆ

ตื่นมาเกือบเที่ยง ชูใจวิ่งมาหา ถามผมว่าวันนี้ป๊ะป๋าเล่นน้ำกับหนูได้มั้ย ผมคำนวนเวลาว่าต้องออกช่วงสี่โมงเย็น เลยตอบเธอว่าเล่น

ได้ แต่คงแป้บเดียว เธอทำหน้าเศร้าๆ ถามผมย้ำๆว่า ป๊ะป๋าไม่ไปทำงานไม่ได้เหรอ ผมตอบเธอซ้ำ “บ้านเราต้องใช้เงินครับลูก”

แล้วเดินไปแปรงฟัน ชูใจเดินหายออกห้องไป เดินลงมาชั้นล่าง เห็นชูใจยืนถือกระปุกออมสินที่เธอใช้เก็บเงิน เธอแงะกระปุก เขย่าๆเทเหรียญออกมากองบนโต๊ะจนหมด ก่อนจะใช้มือน้อยๆโกยเหรียญมาวางบนมือผมทีละกำๆ จนครบทุกเหรียญ

“ป๊ะป๋ามีเงินแล้ว ไม่ต้องไปทำงานแล้วนะคะ ป๊ะป๋าเล่นน้ำกับหนูนะ”

เหรียญในมือผมหนักอึ้ง มันหนักกว่าก้อนปึกเงินล้านที่ผมเคยจับไปฝากธนาคารมากมาย บอกไม่ถูกว่าทำไมมันหนักขนาดนี้

บ้านหลังโตๆ ลูกเรียนโรงเรียนแพงๆ พาลูกไปเที่ยวเมืองนอก ของพวกนี้ผมไม่เคยถามเธอเลยว่ามันคือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ หรือผมคิดไปเองว่าเธอต้องการ หรือจริงๆเธอแค่ต้องการให้พ่อมาเล่นน้ำกับเธออยู่หน้าทาวน์โฮมหลังเล็กๆ เสร็จแล้วพาเธอไปอาบน้ำ เล่านิทานให้เธอฟัง ก่อนจะเข้านอนกับเธอเท่านั้น

เหรียญของลูกในมือทำให้ผมเริ่มกลับมาคิดถึงพระราชดำรัสพอเพียง เงินคือสิ่งมีค่าตามอัตราของสิ่งของที่เราต้องการ แต่หากวัดจากความสุข และความพอดีแล้ว สิ่งที่ผมต้องการและลูกต้องการ คือการใช้ความสุขร่วมกันในบ้านหลังเล็กๆที่ปลอดหนี้สิน มีกินมีใช้ และมีเวลาเล่นกันให้มากขึ้น “เพียง” แค่นี้ก็ “พอ” แล้ว