account_circle2. กฎระเบียบหย่อนลง
เวลาลูกทำสิ่งที่ไม่ควร เช่นระเบิดอารมณ์กลางที่สาธารณะหรือแผลงฤทธิ์ในที่ส่วนตัว พ่อแม่มักยักไหล่เหมือนจะบอกว่า “เด็กก็เป็นแบบนี้แหละ” เอ็มมายืนยันว่า ไม่เสมอไป เด็กมีความสามารถมากกว่าที่พ่อแม่คิด ทั้งเรื่องมารยาท การเคารพผู้ใหญ่ การทำงานบ้าน “คิดว่าเด็กจะนั่งนิ่งตลอดมื้อเย็นไม่ได้ หรือเด็กคงไม่เก็บโต๊ะเองหรอก ไม่ใช่เลย”เหตุผลที่ทำให้ลูกไม่ทำตัวดีๆ เพราะคุณไม่แสดงให้เขาดูว่า “ทำอย่างไร” และไม่ได้ “คาดหวัง” ว่าเขาทำได้ แค่ดึงกฎให้สูงขึ้นนิด ลูกคุณก็จะทำได้เอง
3. “เพื่อนบ้าน” หายไป
เมื่อก่อน คุณครู เจ้าของร้านค้าหรือพ่อแม่บ้านอื่นมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะตักเตือนเด็กจอมป่วน เขาเหล่านี้คอยเป็นหูเป็นตาให้ และมีเป้าหมายเดียวกันคือ สร้างเด็กดี“เพื่อนบ้าน” แบบนี้เป็นผู้สนับสนุนอย่างดี แต่เดี๋ยวนี้ เมื่อใครที่ไม่ใช่พ่อแม่เด็กตักเตือนเด็ก พ่อแม่กลับไม่พอใจ อยากให้ลูกดีไม่มีที่ติ จึงไม่ยอมรับคำว่ากล่าวของคนอื่น แต่โมโหและเอาเรื่องกับคนอื่นแทนที่จะอบรมลูก น่าเสียดายที่ความกังวลของพ่อแม่สมัยนี้กลับเพิ่มขึ้นเพราะพ่อแม่หลายคนก็ตัดสินคนอื่นจริงๆ ถ้าเด็กอาละวาดขึ้นมา สายตาทุกคู่จะจ้องแม่ของเด็กเชิงตำหนิ ทั้งที่แม่คนนั้นควรได้รับการสนับสนุนเพราะลูกอาละวาดจากการที่เธอไม่ยอมตามใจลูก