เรียงความถึงแม่ ความรู้สึกของเด็กน้อยชั้น ป.4

ทันใดนั้น สีหน้าแม่ก็เปลี่ยนไปเหมือนเจอปัญหาอะไรบางอย่าง

“จริงๆ แล้วนะลูก หลังจากแม่ผ่าตัดมา แม่ก็ไม่รู้รสชาติอาหาร และไม่รับรู้กลิ่นแล้ว
ดังนั้น แม่ไม่สามารถปรุงรสอาหารได้เหมือนเดิมอีกแล้ว”
แม่พูดประโยคนี้เสร็จก็ถอนหายใจ

พอได้ยินดังนั้นผมก็นึกได้ว่า ก็จริงนะ เพราะช่วงนี้แม่ไม่ค่อยทานข้าวเลย
แล้วกับข้าวที่ทำ ก็เป็นกับข้าวที่ไม่ต้องปรุงรสเป็นส่วนใหญ่

เวลาผ่านไป ภาพแม่ที่เคยเข้าครัวอยู่บ่อยๆ ก็เริ่มจางหายไป
กลายเป็นกับข้าวส่วนใหญ่มาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ บ้าน
เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้นผมก็มีความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง

ผมทำอาหารไม่เป็น แต่ผมจำรสชาติอาหารฝีมือแม่ได้ดี
ดังนั้น แม่ทำอาหาร ส่วนผมจะเป็นคนปรุงรสให้เอง
เราทำอาหารด้วยกันก็ได้

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

“เดี๋ยวผมเป็นคนปรุงรสให้เอง มาทำอาหารด้วยกันนะแม่”
แม่แปลกใจเล็กๆ สำหรับข้อเสนอของผม แต่ก็ตอบตกลงผมในทันที
“งั้นเรามาทำเมนูปลาบุริเทริยากิกันมั้ย?” แม่พูดอย่างนั้น

เมนูปลาบุรีเทริยากิเป็นเมนูโปรดของครอบครัวผม
ย่างปลาจนหนังกรอบ หลังจากนั้นก็ผสมน้ำราดปลาตามส่วนผสมที่กำหนดไว้
แม่จะทำอาหารจนถึงตรงนี้ หลังจากนั้นผมจะต้มปลาในน้ำราด
และปรุงรสชาติให้ได้รสชาติที่คนในครอบครัวชอบ
พอได้ชิมรสชาติน้ำราดอีกครั้ง “นี่แหละรสชาติประจำ”
หลังจากผมพูดประโยคนี้แม่ก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา แม่และผมก็ทำอาหารร่วมกันมาโดยตลอด
มีบางครั้งที่พ่อเข้ามาร่วมวงทำอาหารด้วย
ผมตื่นเร็วขึ้น 1 ชั่วโมงในทุกๆ เช้า เพื่อมาทำอาหาร

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

แม่ของผมไม่อยากเป็นภาระของครอบครัว อะไรๆ ก็ทำด้วยตัวเอง
แต่แม่ครับ ผมอยู่ตรงนี้ครับ
ผมเข้มแข็งกว่าที่แม่คิดมาโดยตลอด
ดังนั้น แม่จะพึ่งผมมากกว่านี้ก็ได้นะครับ ผมจะอยู่ตรงนี้

ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในใจผมตลอด
พร้อมไปกับคำขอพรเพื่อให้แม่หายป่วยจากโรคนี้ สักวันหนึ่ง

เครดิต: musojuku.jp, JapanSalaryman