“อ๊ะ อยู่นี่เอง”

สังเกตให้ดี ถ้าเห็นเขามักโยนของเล่นลงพื้นแล้ว เอาแต่จับจ้องมองจุดที่ของเล่นตก แถมยังมองต่อแม้คุณจะเก็บของเล่นขึ้นมาแล้ว นั่นแสดงว่าเขารับรู้และเข้าใจแล้วว่าคนกับสิ่งของเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง แม้เมื่อพ้นจากสายตาไปแล้ว ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ก้าวหน้ามากๆ

 
แม้ว่าคุณอาจยังเห็นลูกร้องไห้อยู่บ้าง ยามที่คุณหายไปจากสายตา แต่รู้ไว้เถอะว่า นี่เป็นจังหวะอันดีที่คุณจะช่วยฝึกเขาให้ชินกับการรับรู้การมีอยู่จริงของคนและสิ่งของผ่านเกมสนุกๆ ต่อไปนี้

 
– หาตุ๊กตา เล่นง่ายๆ เอาผ้าห่มคลุมตุ๊กตา (มากหรือน้อยไม่เกี่ยง) สักครู่ ดึงผ้าออก ชวนเขา จ๊ะเอ๋หรือทักทายเพื่อนตุ๊กตา พอเขาคุ้น จะปล่อยให้เขาเล่นเองก็ได้

 
– จ๊ะเอ๋ทั้งตัว  พัฒนาการอย่างนี้ แค่แม่ปิด-เปิดตามาจ๊ะเอ๋ไม่พอแล้ว เพิ่มดีกรีได้ ด้วยการหลบหลังบันไดหรือโซฟาสัก 2-3 วินาที แล้วค่อยออกมาให้เห็นกันทั้งตัว สนุกกว่ากันเยอะ

 
– สนุกบนเก้าอี้สูง ระหว่างนั่งรอหม่ำฝีมือคุณ ให้เขาเล่นชุดช้อนตวง นานสัก 2-3 นาที แล้วค่อยๆหยิบไปใส่กล่องพลาสติก ที่ลูกดึงฝาเปิด หยิบมาเล่นอีกได้ (ช่วยให้คุณหั่นผัก เตรียมอาหารอย่างสบายตัวสบายใจได้นานโขอยู่)

 
ไม่นาน เขาจะเรียนรู้ว่าของแต่ละอย่างมีอยู่จริง และเริ่มรู้ที่อยู่ประจำของ ข้าวของบางอย่าง เช่น ของเล่น หรือหนังสือของเขา และรู้จักหยิบกลับไปวางในที่ของมันได้ด้วย

บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง