account_circleให้เตาะแตะกินอาหารบนโต๊ะทีไรเละทู้กที โยนอาหารลงพื้นบ้าง ละเลงบ้าง ผุดลุกผุดนั่งจนถ้วยข้าวพลิกคว่ำ แถมทำน้ำส้มหกซ้ำอีกต่างหาก กับวัยเตาะแตะตอนต้น สถานการณ์ชวนปวดขมับเหล่านี้ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติมาก เกิดขึ้นได้วันละหลายๆ รอบด้วยซ้ำ แต่ขอกระซิบว่า มารยาทบนโต๊ะอาหาร (ขั้นพื้นฐาน) ของเด็กเล็กนั้น คุณฝึกลูกได้ตั้งแต่เขาเริ่มนั่งไฮแชร์ (เก้าอี้นั่งกินข้าว) เลยทีเดียว เพียงแต่ขอรู้เทคนิคสักนิด
เหตุใดจึงชอบทำเลอะ
การกินเลอะเทอะหรือปัดข้าวของบนโต๊ะ อาจมิได้เกิดจากความจงใจเสมอไป หลายครั้งเป็นเพราะอาหารตรงหน้ามีลักษณะไม่เอื้ออำนวยกับกล้ามเนื้อมัดเล็กที่ยังพัฒนาได้ไม่สมบูรณ์ ความตื่นเต้นจนระงับอาการไม่อยู่กับอาหารตรงหน้า ขณะที่การควบคุมมือไม้ยังไม่ค่อยได้ แถมความระแวดระวังก็ยังมีน้อยนิด เราจึงไม่ควรมองข้ามเรื่องอุปกรณ์การกิน ปริมาณ และขนาดของชิ้นอาหารที่เหมาะกับมือไม้น้อยๆ รวมทั้งการสอนให้ลูกรู้จักรอคอยอย่างสงบสักชั่วครู่ได้
ใจเย็นๆ กับมารยาทบนโต๊ะ
แน่นอนว่ามิใช่เตรียมลูกให้คุ้นชินกับการออกงานกาล่าดินเนอร์ แต่เป้าหมายคือให้เขาหยุดหรือลดพฤติกรรมใดที่ถือว่ารับไม่ได้เช่น กรีดร้องจะเอา คายอาหารทิ้งบนโต๊ะ (เมื่อไม่ถูกปาก) โยนทิ้งพื้น ท่าทีที่เหมาะสมที่สุดคือ การวางเฉย และ ระงับเหตุการดุเสียงดังหรือทำให้เป็นเรื่องวุ่นวายยิ่งทำให้เด็กวัยนี้รู้สึกสนุก หากเห็นสมควรต้องหยุดกิจกรรมการกินหรือทำความสะอาดให้ทำอย่างรวบรัดและสงบที่สุด
เสริมการเรียนรู้มารยาท
ชื่นชมเมื่อลูกรอคอยขนมอย่างสงบ ไม่คว้าสะเปะสะปะ ไม่กรีดร้องสัมผัสและชมเชยแต่พอดี เช่น เก่งจัง ลูกใช้ช้อนเหมือนแม่เลย อดทนเสมอที่จะต้องพูดซ้ำอย่างสุภาพเพื่อเป็นการเตือนใจเวลาที่เขาจะทำพฤติกรรมไม่เหมาะสมอีก เช่น ไม่ทิ้งพื้นค่ะ หรือ ไม่เทน้ำนะลูก คงความสุขแห่งเวลาอาหารเอาไว้ การได้ร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่ก็เป็นความสุขและเป็นการเสริมแรงเรื่องมารยาทในทางหนึ่ง พูดคุยกับเขา แต่อย่าจ้ำจี้จ้ำไชหรือให้ความสนใจเกินไปจนเด็กรู้สึกว่าตัวเองเป็นศูนย์กลาง
แบบอย่างที่ดี
วัยเตาะแตะเป็นสุดยอดนักเลียนแบบ เขามีแนวโน้มที่จะทำตามอย่างพ่อแม่ หากคุณพยายามนั่งรับประทานอย่างสงบ ไม่เคี้ยวข้าวโดยมีหนังสือพิมพ์ปิดหน้าอยู่ตลอดเวลา ไม่พูดขณะที่ข้าวเต็มปาก ไม่ยกชามเดินไปกินหน้าโทรทัศน์หรือผุดลุกผุดนั่งไปทำอะไรอย่างอื่นบ่อยๆ ราวกับการรับประทานเป็นแค่การฆ่าเวลาลูกก็มีแนวโน้มคุ้นชินกับการมีมารยาทการกินที่ดีเช่นกัน
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง